Rozdział 1

Jeśli widzisz, że coś jest nie tak,

Zakończ to jak najszybciej,

Aby nie było za późno...

Rozdział 1

Minęło pięć lat, odkąd się nie widzieliśmy. Odjechał, zostawiając mnie samą i nie mając pojęcia o niczym. Obiecał, że zadzwoni, że się odezwie. Do tej pory, nie otrzymałam żadnego telefonu, ani listu od Niego.

Wprawdzie byliśmy tylko najlepszymi przyjaciółmi i nic więcej. Jednak pewnego dnia, gdy byliśmy sami w domu… zrobiliśmy to. Nie wiem co nam strzeliło do głów. Chcieliśmy zobaczyć jak to jest, a nie mogliśmy zrobić tego z pierwszą lepszą osobą. Wtedy On zaproponował, żebyśmy się kochali. Zgodziłam się. Przecież znaliśmy się prawie od dziecka i wiedzieliśmy o sobie wszystko.

Od tamtego dnia, nie zmieniło się między nami nic. Ewentualnie się polepszyło. A na tamtym razie się nie skończyło. On był dobrym kochankiem i umiał zaspokoić każdą moją potrzebę. Nikt o tym nie wiedział. Tylko ja i On.

Kiedy miałam dwadzieścia lat, On oznajmił mi, że się wyprowadza z rodziną. Miałam nadzieję, że się przesłyszałam, ale on powtórzył to jeszcze raz. Pamiętam uścisk Jego silnym ramion, Jego zapach, smutek w Jego oczach, kiedy się żegnaliśmy. Mimo iż to trwało kilka minut, dla mnie ta chwila była wiecznością.

Wtedy ostatni raz Go widziałam. Nie wiem, dlaczego się nie odezwał. Pisałam do niego listy, telefonowałam na jego komórkę, ale nie otrzymałam żadnej odpowiedzi. Chciałam jechać za nim do Nowego Yorku, ale rodzice nie podali mi Jego aktualnego adresu, chociaż byłam pewna, że są w jego posiadaniu.

Uciekłam z domu. Spakowałam manatki i po prostu uciekłam. Pobiegłam do Jacoba, który od zawsze był moim „bratem”. Opowiedziałam mu wszystko i wyjawiłam swój sekret. Chłopak od razu podjął decyzję, żeby się pobrać. Nie rozumiałam jego pobudek i nie od razu się zgodziłam.

Po czasie jednak podjęłam decyzję i powiedziałam „Tak”, a później powtórzyłam te słowo przed ołtarzem. Nasi rodzice byli zadowoleni, a już szczególnie moi. Jacob wziął na siebie odpowiedzialność za mnie i za Renesmee.

Do dziś jestem mu za to wdzięczna. Nie wiem co by było gdyby on mi nie pomógł. Zapewne zostałabym samotną matką. Po ślubie przeprowadziliśmy się do… Nowego Yorku. Może to idiotyczne z mojej strony, szukać przyjaciela, ale co innego mogłam zrobić? Jednak nigdy Go nie spotkałam. Przestałam się łudzić nadzieją, że kiedykolwiek nadejdzie ta chwila.

On nie wróci. Odszedł i już nigdy więcej nie wróci. Pogodziłam się z tą myślą. Nie chce nawet o tym myśleć, ale… jest tak, jakby On nie żył. Nie daje żadnego znaku życia od pięciu lat! Jako prawniczka mam wiele znajomości i niedawno kazałam przeszukać nekrologi swojej sekretarce, aby się upewnić czy On żyje. Na szczęście nie znalazła nikogo z takim imieniem i nazwiskiem.

Mogłabym kazać komuś Go odszukać. W końcu mój znajomy jest detektywem, ale nie chcę rozdrapywać ran. Pogodziłam się z Jego odejściem. Było to trudne i niemal niewykonalne zadanie, ale jakoś mu zdołałam podołać, dzięki Jacobowi, ale przede wszystkim dzięki Renesmee.

Nessie - bo takie zdrobnienie wymyślił dla niej mój przyjaciel, twierdząc, że jest małym potworkiem, kiedy go ugryzła, gdy zaczęła ząbkować - nie jest prawdziwą córką Jacoba i On o tym wie. To właśnie tą odpowiedzialność wziął na siebie Jake.

Wyjawiłam mu, że jestem w ciąży i powiedziałam kim jest ojciec dziecka. Jacob wziął na siebie tę odpowiedzialność i każdemu powiedział, że to on jest ojcem Renesmee. Wyjawiłam Nessie prawdę, gdy miała trzy latka. Zaakceptowała prawdę dość spokojnie, lecz nie przestała nazywać Jacoba „tatą”, bo przecież to on ją wychował.

Jake mówi, że powinnam powiedzieć prawdę jej ojcu, ale ja nie chcę. Zapewne domyślacie się, że  jest nim On. Przyjaciel, który pięć lat temu odszedł i więcej się nie odezwał.

Nie wiem czemu zebrało mi się na wspomnienia. Może dlatego, że dziś mija dokładnie pięć lat od naszego rozstania? Westchnęłam i z filiżanką kawy udałam się do salonu. Usiadłam wygodnie na kanapie i napawałam się urokiem soboty, kiedy do salonu wszedł Jacob w spodniach dresowych, bez koszulki.

Zlustrowałam go od stóp do głów. Bez dwóch zdań wyprzystojniał w ciągu pięciu lat. Włosy niegdyś długie i czarne, teraz ściął na jeża. Dzięki regularnym ćwiczeniom w siłowni, którą mamy na piętrze, wyrzeźbił sobie idealnie ciało, a jego ciemna karnacja dodała mu uroku. Zdecydowanie, mam przystojnego męża.

Jacob wyszczerzył swoje śnieżnobiałe zęby w szerokim uśmiechu i się przeciągnął, a moich uszu dobiegł odgłos strzelających stawów. Jak zawsze skrzywiłam się na ten dźwięk, a mój mąż się zaśmiał.

- Siemka, Bells - przywitał się tym swoim zachrypniętym głosem, miłym dla uszu - Jest sobota, a ty już na nogach o siódmej?

Wywróciłam oczami.

- Wstałam już o szóstej. Jak wiesz, nigdy nie lubiłam spać. A poza tym, czy nie powinieneś do mnie powiedzieć „Witaj ukochana żonko?” - zaśmialiśmy się.

- Och! Przepraszam. Następnym razem zapamiętam - mrugnął do mnie i znów się uśmiechnął - Idę do sklepu. Chcesz coś?

Pokręciłam przecząco głową.

- Nie, dzięki. Ale mógłbyś kupić coś dla Ness na śniadanie i jakąś bajkę, bo już mam dość szperania po internecie, co też jej włączyć.

Chłopak podniósł ręce i bezradnie je opuścił.

- Takie uroki bycia matką.

Sięgnęłam białą poduszkę od oparcia kanapy i rzuciłam w przyjaciela. Złapał ją i odrzucił w moją stronę. Pomachał mi i wyszedł z domu. Ja natomiast  odstawiłam filiżankę na szklany stolik i powolnym krokiem ruszyłam na górę, do pokoju Ness. Co jak co, ale moja córka odziedziczyła cechę rannego wstawania po mnie. Z tego co pamiętam, jej Ojciec lubił sobie pospać do dziesiątej, a nawet do dwunastej.

Weszłam cichutko, aby w razie czego nie obudzić córki, ale było to zbyteczne. Zastałam Renesmee siedzącą po środku łóżka. Wyglądała słodko z zaspanymi czekoladowymi oczkami i roztrzepanymi kasztanowymi włoskami.

- Cześć kochanie - powiedziałam wesoło i usiadłam obok niej.

Mała wpełzła mi na kolana i na nich usiadła, kładąc główkę na mojej piersi. Pocałowałam ją w czubek głowy.

- Wyspałaś się? - spytałam.

- Tak - potwierdziła swoim melodyjnym głosikiem - Śniły mi się niedźwiadki.

Uśmiechnęłam się szeroko.

- Dobrze, kotku. Ale teraz musimy cię ubrać i zrobię ci śniadanie.

Ness pokiwała główką i spełzła z moich kolan. Pobiegła do szafy i z trudem ją otworzyła. Najchętniej bym jej pomogła, ale wczoraj prawie się na mnie za to obraziła. Wiem, że to brzmi dziwnie, bo Ness ma zaledwie cztery latka, ale tak było. Stwierdziła, że jest już duża, żeby sama wybrać sobie ubranka i sama się ubrać.

Patrzyłam jak wyciąga czarne leginsy i różową tunikę, a następnie się w to ubiera. Miała małe problemy, ale w końcu sobie poradziła, bo jak spytałam czy jej pomóc, to posłała mi dziwne spojrzenie.

Kilka miesięcy temu, jej pokój był fioletowy, ale pewnego dnia obejrzała z Jacobem bajkę i zachciało jej się pokoju z imitacjami „Pokemonów”. Nie mieliśmy wyjścia… Cały pokój przeszedł remont. Ściany pomalowane na niebiesko z różnymi potworkami z tej bajki. Kołdra z Pikachu i Ashem i pełno maskotek pokemonów. Sama najbardziej lubię Pikachu…

Po jakimś czasie usiadła mi na kolanach, a ja zaczęłam czesać jej włosy. Nie miałabym serca jej ich ściąć. Syczała co chwilę, gdy ją pociągnęłam, ale w końcu je wyczesałam i zrobiłam dwie kitki. Wyglądała naprawdę uroczo!

Uśmiechnęłam się do niej szeroko, a ona odwzajemniła mi się tym samym. Poszłyśmy do kuchni, bo oczywiście Jacob jeszcze nie wrócił. Pewnie znów spotkał jakiegoś kolegę i musieli sobie porozmawiać. Westchnęłam i zabrałam się za robienie kanapek dla córki.

- Z czym chcesz? - spytałam, chociaż i tak znałam odpowiedź.

- Z selem i pomidolem - odpowiedziała, po chwili namysłu.

Zaśmiałam się cicho i po kilku minutach postawiłam przed małą talerz pożywnych kanapek. Zabrała talerz, zsunęła się z krzesła i podreptała do salonu. Poszłam za nią i włączyłam jej telewizor. Na jakimś kanale znalazłam bajkę (oczywiście Pokemony) i Ness, wlepiła w nią swoje brązowe oczy.

Usiadłam bezszelestnie na fotelu, ciągle patrząc na córkę. Bez dwóch zdań, wdała się w swojego ojca. Podobne rysy twarzy, taki sam kolor włosów. Po mnie odziedziczyła jedynie oczy. Nie wiem, jak wszyscy uwierzyli, że jest córką Jacoba… Nawet głupi by w to nie uwierzył.

Wiele razy się zastanawiałam, nad powiedzeniem Jemu prawy. Ale zanim ta myśl padła w mojej głowie, uzmysławiałam sobie, że to On urwał kontakt i na pewno nie uwierzyłby, że Renesmee jest jego córką. Powiedziałby, że chcę go wrobić w dziecko.

Po policzkach poleciały mi łzy, co zauważyła moja córeczka. Odłożyła kanapkę na talerzyk i do mnie podbiegła. Wpełzła mi na kolana i uwiesiła mi się na szyi. Objęłam ją mocno i zacisnęłam powieki.

- Nie płacz mamusiu - powiedziała zmartwionym głosem i się odsunęła.

- Przepraszam skarbie - pocałowałam ją w policzek i przetarłam łzy - Już nie będę. Oglądaj bajkę.

Pokręciła głową.

- Nie cem jus. Cem na spacerek.

Uśmiechnęłam się do niej i wstałam, kiwając głową. W przedpokoju założyłam jej buty, a następnie zrobiłam to samo ze sobą. Z wieszaka zabrałam jeszcze dla Ness czapkę z daszkiem - możecie się domyśleć, że taką samą jak ma Ash… Wzięłam okulary i je założyłam. Ness wzięła mnie za rękę i wyszłyśmy na zewnątrz. Uderzył w nas zapach porannego powietrza.

Poszłyśmy do parku. Ja usiadłam na ławeczce, a Nessie poszła w stronę huśtawek. Zawibrował mój telefon. Wyjęłam go z kieszeni i spojrzałam na adresata i zaraz usunęłam wiadomość, widząc, że to od operatora. Schowałam go ponownie i spojrzałam na huśtawki.

Nie zauważyłam Renesmee. Wstałam gwałtownie i pobiegłam w stronę, gdzie ostatni raz ją widziałam. Przecież spuściłam ją z oczu zaledwie na ułamek sekundy!

- Renesmee! - krzyknęłam ile sił w gardle, ale nie usłyszałam ani nie zobaczyłam córki.

Serce podeszło mi do gardła, uniemożliwiając przełyk. Zaczęłam się rozglądać z nadzieją, że jednak przeoczyłam córkę, ale moje nadzieje okazały się płonne.

- Renesmee! - krzyknęłam ponownie - Nessie!

Nic. Cisza. Ludzie przechodzący obok mnie, posyłali mi dziwne spojrzenia. Cholera jasna! Pobiegłam przed siebie, bacznie się rozglądając wokół. Zauważyłam mnóstwo dzieci, ale nigdzie nie zauważyłam Renesmee.

- Nessie! - spróbowałam znów, ale nie uzyskałam od małej odpowiedzi.

Wyjęłam telefon i wybrałam tak dobrze znany sobie numer. Usłyszałam głos męża po sygnale.

- Co jest? - spytał Jake.

- Jestem w parku - powiedziałam roztrzęsionym głosem - Przyjedź natychmiast. Renesmee zniknęła.

- Już jadę - rzucił i się rozłączył.

Przeczesałam wzrokiem park, kiedy usłyszałam za sobą głos.

- Czy to pani córka? - spytał ktoś aksamitnym barytonem.

Odwróciłam się momentalnie i spojrzałam w dół. Zobaczyłam moją córeczkę, trzymającą za rękę, jakiegoś mężczyznę. Nie przejęłam się tym na początku, tylko od razu porwałam małą w ramiona. Po policzkach poleciały mi łzy.

- Ness, przeraziłaś mnie - wychlipałam.

- Przepraszam mamusiu, ale widziałam motylka i ciałam go złapać.

Przycisnęłam jej główkę do piersi i pocałowałam w czółko.

- Powinna pani następnym razem pilnować dziecka.

Kiedy mężczyzna odezwał się pierwszym razem, nie zwróciłam na niego zbytniej uwagi, zaabsorbowana odnalezieniem córki, ale teraz… Zamarłam sparaliżowana. Ten głos. Znajomy głos. Głos należący do Niego.

Uniosłam głowę i zobaczyłam Go. Pierwszy raz od pięciu lat, ujrzałam swojego przyjaciela. Serce zadudniło mi w piersi. Nic a nic się nie zmienił. Te same zielone oczy. Te same kasztanowe włosy ułożone w nieładzie… Wstałam powoli z dudniącym sercem. Chwyciłam małą za rączkę, bojąc się, że znów zaginie lub On mi ją odbierze.

- Witaj Edwardzie - powiedziałam, a On zamarł.

-----------------------------------------------------------------------

Dzień Dobry xd Albo raczej Dobry Wieczór <3

Miałam was jeszcze pomordować i później wstawić nn, ale nie miałam serca <3 Mam tylko nadzieję, że rozdziałek wam się podoba <3

Issie, kochanie, jak ty we mnie wierzysz :* Ale mam nadzieję, że blog będzie wypałem, że tak powiem :D W sumie piszę już 5 rozdział, a w głowie dużo pomysłów <3

Nn dedykuję, mojej kochanej czytelnicznce <3 Ona już pewnie wie, że to o nią właśnie chodzi <3 Wampirku ten rozdział jest znów dla ciebie <3 Nawet nie wiesz jak bardzo jestem ci wdzięczna, że namówiłaś mnie na pisanie właśnie TEJ historii Belli i Edwarda :** Nigdy ci się za to nie odwdzięczę :** Muszę ci powiedzieć, że być może jeszcze zdążysz polubić Jacoba, ponieważ ten mój pomysł, o którym ci pisałam, będzie później, a nie w czwartym rozdziale, bo on stanie mi się tu przydatny w następnych notkach <3 Ale spokojnie! Jak mówiłam, tak zrobię, tylko później :** Jeszcze raz dziękuję, że mnie namówiłaś <3 Kocham Cię!!! <3 :**

Życzę wam wszystkim, aby ten ostatni tydzień wakacji był dla was zajebisty i żebyście zapamiętali go jak najlepiej :** Ja już mam z głowy wszelkie zakupy (mam nadzieję), więc mogę poszaleć <3

To zdjęcie mi się spodobało <3 Nessie mniej więcej jako czterolatka <3 Tylko, że zamiast pieska, powinien być Pikachu :** Ja was opuszczam chwilowo na tym blogu, bo mam pewną sprawę do załatwienia :D Issie wie o co chodzi <3

Dobranoc moje pyszczki :**

Dla Was z Największą Przyjemnością

Pisała, Pisze i Będzie Pisała...

Zwariowana Natalia <3